Ben,benden gitmeye kalkmasaydım bu yazı hiç olmayacaktı belki...

Doğduğum günden beri görmediğim bir zulüme açtım gözlerimi.
Sadece sevgi ve barış için yola çıkan insanların öldürülmesine,kör olmasına,zehirlenmesine,sakat kalmasına şahit oluyorum.
Ve tüm bunlar olurken medya suskun,iktidar yalancı,bir grup insansa aciz birer mahluk oluveriyor.
Bir camide can çekişen insanlar, grup seks yaptı diyorlar....
Düşünüyorum,bunu söyleyen adamların aynıları alevilere "mum söndü" kavramını yapıştırmaya çalışanlar..
Bu nasıl bir sapıklık,nasıl bir fantezi dünyası anlamak mümkün değil..
Herşey bir tarafa doğru olduğunu var sayalım...
Sevişmekten korkan bu adamların, bir insanı öldürürken kılları kıpırdamıyor...
Düşünüyorum,bunu yapan adamların aynıları Menemende Kubilay'ı katledenler....
Elinde çiçekle,
kitapla
Dilinde barış şarkılarıyla gelenlere...
Copla,gazla,silahla saldırıp
Oradaki kuşa,kediye,ağaca acımayanlar...
Ve bunu yapan adamların aynıları ağaçtan yapılan para için, ormanları katledenler...

Sonra nefes alıyorum..
Ve soruyorum;
Nasıl bu kadar kötü olabiliyorsunuz?
Neden affedemiyor,neden sevemiyorsunuz?

İnsanlar korkutuyor beni...
Bunca kötülük bana fazla gidiyor..
Ben benden gidiyor ama çocuklar için yaşamaya devam ediyorum...
Çünkü hala umudum var..
Çünkü çocuklar var içine sevgi ekebileceğim..
Çocuklarım var,şükür...